DUWAYNE BURNSIDE (US)
Live At The L.A. Mint

01. Bad Bad Pain
02. Woman You Must Be Crazy
03. Cross Cut Saw
04. Well, Well, Well
05. Lil' Small Talk
06. Dust My Broom
07. Father And Son
08. Hoochie Coochie Man
09. Hard Candy

Bij onze vrienden van Blues Boulevard komt Duwayne Burnside’s “Live at the L.A. Mint” terug over de toonbank. Er zijn lichte verschillen met de originele uitgave uit 1998, hoofdzakelijk in de volgorde der songs, de artwork, de weglating van de naam van Duwayne’s band “The Mississippi Mafia”. Maar vooral de toevoeging van het negentien minuten durende, Hoochie Coochie Man, met papa R.L. in de hoofdrol, is vast en zeker een meerwaarde voor dit schijfje en een must voor de fan.

Dat Duwayne voorbestemd zou geweest zijn voor het beoefenen van de blues, werd van bij het prille begin van zijn loopbaan al duidelijk. Als kind werd hij als het ware ondergedompeld  in een bad van blues . In zijn ouderlijke shred werd gemusiceerd door vader, zijn broers,  zijn neven en zijn buren, de Kimbrough’s. Vluchten kon niet meer !

Hij begon te spelen als bassist in zijn vader’s familie-orkest, R.L. Burnside ’s Sound Machine Groove. Hij speelde ook met buurman’s Junior Kimbrough and the Soul Blues Boys. Hij werd een beslagen ritme gitarist, die wist waar en wanneer hij moest invullen, met wie hij ook speelde en verder was het voor hem geen enkele moeite of probleem in te springen als bassist of drummer indien nodig.
Ergens midden jaren negentig verhuisde hij naar Memphis en opende er zijn eigen club, Burnside Kitchen and Grill langs de highway 61. Hij deed er de bar, kookte, deed de boekings en speelde tussendoor in eigen zaak en elders.

In 1998 richtte hij zijn eigen band, The Mississippi Mafia, op, met broer Cedric Burnside, Eddie Baytos, Joe Hill en David Kimbrough. Hiermee trok hij naar Los Angeles voor een reeks gigs en de live opnamen die hieruit resulteerden liggen nu voor ons.
Het eerste nummer op dit album “Bad Bad Pain” is een echte signature song. Op een stuwende en trance-matige Mississippi Hill Country sound, trekt Duwayne zijn gitaarlijnen, die meer vandoen hebben van zijn grote voorbeeld Albert King dan van zijn vader of enig ander Country Hill bluesman. Het resultaat is verbluffend fris en meeslepend. Datzelfde gevoel ligt ook in, hoe kan het anders, “Crosscut Saw” één van Albert King’s standards. Zelfs zijn zangstijl is geïnspireerd door de King, hoewel zijn stem niet zo toereikend is als die van zijn mentor. Op de vierde track “Well, Well, Well” geeft hij ons een prachtige intro-solo, Texan blues style, als de besten. Hier vervoegt daddy R.L. zijn zoon om een potje mee te zingen, en hoor je duidelijk dat Duwayne’s stem inderdaad niet krachtig genoeg is. Na een “Lil’ Small Talk” van R.L. zet deze “Dust My Broom” in, met onverbiddelijke Burnside-stijl slide gitaar en met Baytos op een onverwachte accordion. Daarna volgt het opperste heilige Chicago bluesgebed “Hoochie Coochie Man”, met de emphasis nog steeds op R.L.’s vocals.

Dit historische schijfje eindigt met “Hard Candy”, terug met Duwayne in de hoofdrol. Hij heeft een totaal, van die van zijn vader verschillende stijl, en toch laten ze zich ‘blenden’. En historisch omdat dit album het enige is om Duwayne’s eerste periode te documenteren. Na L.A. sloot hij zijn club, doekte de band op, keerde terug naar huis, Holly Springs. Quiet on the front, tot hij in 2001 na een toevallige ontmoeting annex jamsession, een aantal jaren optrok met de North Mississippi Allstars, à rato van 250 gigs per jaar. In 2004 pas ging hij terug ‘voor zijn eigen’ werken. In 2005 bracht hij “Under Pressure” uit, en dat is voor zover ik meen te weten, zijn, tot noch toe, laatste vrucht.
Reden te over om u dit schijfje aan te schaffen, want je hebt goed geteld, als je deze hebt beschik je over de volle vijftig procent van Duwayne Burnside’s output.
The Mississippi Mafia  are :

witteMVS